Once Upon A Time

Chapter 5

NAKAHINGA nang maluwag si Selena nang sa wakas ay sagutin ni Adam ang tawag niya. Napasulyap

siya sa kanyang relo. May labing limang minuto pa mahigit bago ang oras ng pagkikita nila ng binata.

Pero hindi na siya mapakali. Ganoon siya parati sa tuwing may fashion show at ilo-launch ang mga

damit na siya ang nag-design. Kahit pa kampante sa mga likha ay kinakabahan pa rin talaga siya.

Si Adam ang nangakong susundo sa kanya at siyang magiging escort niya sa gabing iyon. Sa tuwing

mayroon silang okasyon na pupuntahan na may kaugnayan sa kani-kanilang mga trabaho kung saan

muli silang haharap sa mata ng publiko ay parati naman siyang nasasamahan ng kanyang fiancé, sa

awa ng Diyos. Sa mga date o personal na lakad lang nila talaga madalas na sumasablay ang binata.

Inipit ni Selena sa pagitan ng tainga at balikat ang cell phone pagkatapos ay pinagkiskis ang

nagpapawis na mga palad. “I’m getting really frantic here, you see.” Idinaan niya sa tawa ang tensyong

nararamdaman. “Are you on your way now?”

“Selena, I’m really sorry. Paalis ako ng office pero sa Singapore ako dederetso ngayong gabi. Biglaan

kasi. Pero pangako, babawi ako sa ‘yo pagbalik ko. I have an urgent meeting with a client. Pero ‘wag

kang mag-alala. I already asked Dean to accompany you-“

Napaawang ang bibig ni Selena. Naglaho ang kabang nararamdaman niya. Sa halip ay ibang uri ng

panlalamig ang lumukob sa kanya. “Anong sinabi mo?”

Narinig niya ang pagbuntong-hininga ni Adam sa kabilang linya. “I’m really sorry, sweetheart-“

“Parating dumaraan ang pasko at bagong taon. Doon lang tayo nagkikita ng maayos at may mga

kasama pa tayo. Hindi pa ‘yon nagtatagal. Dumaraan din ang Valentine’s Day. Siyempre, mero’ng

celebration sa company kaya nagkakasama uli tayo. But during those times, you were busy talking with

colleagues or even with your clients again.” Wala sa loob na wika ni Selena. “Dumaraan parati ang

birthday ko. Minsan, pumupunta ka. Madalas, wala ka.

“And then there were our dates. Kung hindi ka nali-late, hindi ka naman dumarating. O kung dumating

ka man, nagmamadali ka pang aalis. Madalas, si Dean ang nakaka-date ko. Noong nakaraang araw

ang appointment natin sa wedding planner, wala ka rin. Si Dean na naman ang pinapunta mo. Kami ba

ni Dean ang ikakasal?”

“Selena-“

“Is it too much to ask to become one of your priorities? Kahit hindi naman top priority. Kahit maging

pangatlo o pang-apat lang ako sa mga priorities mo, tatanggapin ko.” Namasa ang mga mata ni

Selena. “Pero Adam, sobra-sobra naman na ‘to. Sa lahat ng mga naging pagkukulang mo, wala kang

narinig sa akin. Kasi mahal kita kaya tinatanggap ko ang lahat ng kaya mo lang ibigay. Pero hindi

naman parating magbibigay lang ako ng magbibigay ng walang natatanggap kahit katiting lang na

pagpapahalaga. Nauubos din ako, Adam. Napapagod din ako.” Halos pabulong na dagdag niya bago

niya pinindot ang end call.

Nanghihinang naupo si Selena sa couch. Sumandal siya sa backrest at mariing ipinikit ang mga mata.

Maliit na bagay lang kung tutuusin ang fashion show para sumama ang loob niya ng husto. Wala

namang kaso sa kanya ang makasama si Dean lalo na ngayong mas palagay na ang loob niya sa

binata at magkaibigan na sila.

Pero iyong mga maliliit na bagay na hindi nagagawa ni Adam para sa relasyon nila, kapag pinagsama-

sama ay lumalaki nang lumalaki. Ang masama pa roon ay walang ginagawa ang binata para

solusyunan man lang ang problema nila. Ayaw ba talaga siya nitong pakasalan? Kung ganoon ay bakit

hindi na lang nito sabihin? Kusa ba siyang pinapasuko nito para siya na lang ang umayaw? Dahil nang

mga oras na iyon, natutukso na si Selena na gawin iyon. Natutukso na siyang sumuko.

Sa bawat pagkakataon na binabalewala siya ni Adam, nakakaramdam siya ng panlalamig sa loob niya.

At sa halip na mabawasan iyon ay para bang lalo pang nagyeyelo ang puso niya. She wanted so badly

to make their relationship work but Adam was not helping her. Pero ano nga ba ang iwo-work out nila?

May relasyon nga ba talaga sila? Yes, they kiss. They hug. They hold hands. But only in front of the Belonging © NôvelDram/a.Org.

public.

At hindi na kaya ni Selena ang ganoong sitwasyon. Natatakot at napu-frustrate na siya sa tuwing

hinahawakan siya ni Adam para lang bitawan din sa huli.

Nang may marinig siyang nag-doorbell ay ni hindi siya kumilos para buksan ang gate. Nasisiguro

niyang si Dean ang dumating. Pero hindi na siya sigurado kung gusto niya pa ring tumuloy sa fashion

show. Mahusay at maaasahan ang secretary niya. Pwede niya itong pakiusapan kung sakali.

Sanay na si Dean sa kanya. Dahil nagkakaganoon siya parati sa tuwing nagkakaproblema sila ni

Adam. Kaya gaya ngayon ay kusa nang binuksan ng binata ang gate. Mababa lang iyon kaya madaling

maabot nito. Hindi nagtagal ay narinig niya na ang mga yabag nito palapit sa kanya.

“Selena.”

Dahan-dahang nag-angat ng mukha si Selena nang marinig ang pamilyar at masuyong boses na iyon.

Sumalubong sa kanya ang anyo ni Dean na naabutan niyang nakasandal sa gilid ng pinto na kanina

niya pa binuksan sa paghihintay kay Adam. Dean looked dashing in his black suit. Nadidismaya sa

sariling napailing siya. Sa kabila ng iniinda ay nagawa niya pa talagang punahin ang bagay na iyon.

“How can I make you feel better?”

Agad na nag-init ang mga mata ni Selena sa tanong na iyon ng binata. Bago niya pa mamalayan ay

pumatak na ang mga luha niya. “Pwede mo bang gawan ng paraan ang puso ko para hindi na siya

mahalin?” Napasigok siya. “Kasi ang sakit-sakit na.”

Gaya nang dati ay lumapit sa kanya si Dean. Itinukod nito ang isang tuhod sa carpet. Maingat na

tinuyo ng mga kamay nito ang mga luha niya. “Sana nga ay kaya kong gawin ‘yon, Selena. But do we

ever stop loving someone? Parang hindi naman yata. I think we just learn to get used to the feeling of

not being with them, of not having them in our lives.

“Dahil kapag nagmamahal ka, parating may tipak ng puso mo na maiiwan para sa taong iyon, aminin

mo man o hindi. Kaya nga ang swerte ng mga taong minamahal natin.” Bumuntong-hininga ang binata.

“Imagine they hurt us, made us cry and frustrated the hell out of us and yet, they still gain a piece of our

hearts. It sucks, I know. But that’s the freaking reality.”

“God… Dean.” Naisubsob ni Selena ang mukha sa kanyang mga palad. “Ayoko na ng ganito. Ayokong

masanay na nagkakaganito. Baka mabaliw ako.”

Marahang inalis ni Dean ang mga palad ni Selena na tumatakip sa kanyang mukha. “Anong

magagawa ko para sa ‘yo?” Para bang nag-aalalang sinabi ng binata. “Tell me what I can do for you.”

“Distract me.” Nabasag ang boses ni Selena. “Distract me, please-”

Hindi na natapos pa ni Selena ang mga gustong sabihin. Nanlaki ang mga mata niya nang bigla na

lang sakupin ni Dean ang kanyang mga labi. Umawang ang kanyang bibig sa pagkabigla na para bang

sinamantala naman ng binata para lalo pang palalimin ang halik. Nakatulala lang siya rito habang

nakapikit ito at patuloy na hinahagkan siya. That was her first… real kiss. Iyong uri ng halik na hindi

dampi lang na tulad ng ibinibigay sa kanya madalas ni Adam.

Mayamaya ay wala sa loob na naipikit ni Selena ang mga mata. Naramdaman niya ang muling

pagpatak ng kanyang mga luha na hindi niya na sigurado kung para saan. Dahan-dahang tinugon niya

ang bawat halik ng binata.